Zet in op financiële en materiële hulp voor diegenen die de klimaattransitie niet kunnen betalen. Maak van het klimaatbeleid ook een verhoging van de levensstandaard.

De systemische noodzaak van een vrij drastische inzet op een klimaat- en duurzame transitie steunt op een diagnose van de bedreigde draagkracht van het planetaire natuurlijke ecosysteem. De “sense of urgency” die deze maatregelen vragen, stemt niet overeen met de mentale en materiële draagkracht van maatschappij en bevolking. Zonder een verhoogde sociale solidariteit zal het klimaatbeleid beperkt worden door de bestaande opvattingen en middelen en dus veruit ontoereikend blijven.

Het is dus noodzakelijk om het beleid en de maatregelen te begeleiden met de nodige financiële en materiële middelen en het niet te beperken tot de individuele draagkracht van elkeen. Daarom moet de (snelle) invoering van de nodige maatregelen losgekoppeld worden van de individuele koopkracht en de individuele consumptievoorkeuren. Openbare voorzieningen, instrumenten tot financiële voorfinanciering en collectieve premiestelsels moeten hefbomen zijn om de transitie voelbaar in te zetten. Zo ontstaat ook voor alle betrokkenen een nieuwe leefomgeving die los van de individuele investeringen verbeterd wordt inzake energievoorziening, kwaliteit van lucht, voedsel en water, duurzaamheid inzake mobiliteit, toegankelijkheid tot diensten, enz.

Dat betekent ook dat het sociaal beleid, armoedebestrijding, integratiebeleid en socialisering de duurzaamheidstransitie moeten aangrijpen om de herverdeling niet alleen monetair (via uitkeringen, premies of fiscale maatregelen) maar vooral ook materieel en structureel te organiseren en aldus ook het collectieve aspect van de levenstandaard te versterken.